لوله تراشه بدون کاف

لوله تراشه بدون کاف، یک لوله خمیده است که برای کمک به تنفس بیمار، در داخل نای قرار داده می‌شود. بدین ترتیب با استفاده از آن می‌توان یک مسیر هوایی ایجاد کرد، مسیر تنفس را باز نگه داشت و اکسیژن با غلظت بالا را به ریه‌ها رساند. برای رساندن اکسیژن به بیمار لازم است بخشی از لوله تراشه که خارج از بدن قرار دارد، به دستگاه اکسیژن‌ساز یا کیسه هوا متصل شود.
علاوه بر استفاده از لوله تراشه جهت تأمین اکسیژن در افرادی که دچار تنگی نفس یا بیماری‌های شدید ریوی هستند، از آن می‌توان در موارد زیر نیز استفاده کرد:
– ورود داروهایی مانند سالبوتامول، آتروپین، اپی‌نفرین و لیدوکائین
– جلوگیری از ورود ترشحات حلق به ریه در زمان بیهوشی و در نتیجه، پیشگیری از آسپیراسیون
– جلوگیری از ورود خون به مجاری هوایی در خونریزی‌های بسیار شدید مری، معده و روده

لوله تراشه دو نوع است: کافدار و بدون کاف. لوله تراشه کافدار دارای یک بالون در انتهای لوله است که می‌تواند باد شود و از ورود مواد معده به ریه جلوگیری کند. لوله تراشه بدون کاف، بالون ندارد. یکی از معایب لوله تراشه کافدار این است که باد شدن کاف در مسیر هوایی ممکن است به نای آسیب بزند در حالی که لوله تراشه بدون کاف این مشکل را نداشته و از آسیب به نای جلوگیری می‌کند. البته یکی از معایب لوله تراشه بدون کاف، احتمال آسپیراسیون محتویات معده به ریه، عفونت ریه و حتی خفگی است.

از لوله تراشه بدون کاف معمولاً در کودکان، جراحی‌های کوتاه مدت و افرادی که دچار تنگی تراشه و لارنگواسپاسم هستند، استفاده می‌شود.